Testujemy koci plecak

Grzanka dostała prezent urodzinowy. Tym razem to nie myszka, ani nie przysmaki, ani nawet nie piłeczki z dzwoneczkami w środku. Tym razem to jej nowy środek transportu, czyli plecak na kota ;) 

Zdecydowaliśmy się na jego zakup, ponieważ Grzanka razem z transporterem waży dokładnie tyle, że mogę ją zanieść do weterynarza albo najbliższego parku. Niestety po piętnastu minutach mam zwykle dość dźwigania tego ustrojstwa, a chcielibyśmy z Grzanką odwiedzić też dalsze zakątki Londynu (i nie tylko Londynu!).

Nasz wybór padł na torbę firmy Trixie, która może pełnić dwie funkcje - plecaka i walizki. Nam wystarczyłby plecak, bo pewnie i tak nie będziemy Grzanki za sobą ciągnąć na kółkach, no ale nic bardziej odpowiedniego do naszych potrzeb nie znaleźliśmy.

No właśnie, ten plecak wydawał nam się odpowiedni do naszych potrzeb. Pozostało jeszcze przetestowanie, czy naprawdę tak jest, no i - co ważniejsze - czy jest odpowiedni dla potrzeb Grzanki.

Testowanie zaczęliśmy w domu. Najpierw oczywiście Grzanka była bardziej zainteresowana kartonem, w którym przysłano nam plecak, niż samym plecakiem. Kiedy już udało nam się skierować jej uwagę na nowy gadżet, z początku nie wiedziała, o co chodzi. Nie chciała do niego wejść, ani dać się do niego włożyć. Dopiero wrzucanie do plecaka ulubionych przysmaków poskutkowało. Choć też nie od razu - najpierw było chodzenie dookoła, zaglądanie ze wszystkich stron i kombinowanie - jak zjeść przysmak bez wchodzenia do tego dziwnego nowego czegoś...
Okazało się, że nie da się zjeść przysmaków bez wskoczenia do plecaka. Po krótkim zapoznaniu się z jego wnętrzem, Grzanka bez protestów pozwoliła się w nim zamknąć. Potem trochę pochodziliśmy z kotem w plecaku po mieszkaniu (ale tylko trochę, bo ile można chodzić w kółko ;)).

A następnego dnia poszliśmy do parku. Adam dzielnie niósł plecak, a Grzanka dzielnie w nim siedziała, obserwując świat. Chyba jej się podobało i czuła się w nim bezpiecznie, bo kiedy na spacerze znudziło jej się bieganie i wspinanie się po murach kościoła (ach ta kocia pobożność ;)), sama postanowiła wrócić i położyć się w swoim nowym środku transportu.

Ale żeby nie było idealnie... Po pierwsze: kółek nie da się zdemontować, a niestety podczas noszenia plecaka, wbijają się w plecy. Po drugie: plecak ma boczne kieszenie, do których schowałam przysmaki Grzanki, żeby jej nimi później uprzyjemnić spacer. Niestety Grzanka je wywąchała i zdołała przegryźć materiał oddzielający ją od przysmaków. Mam nadzieję, że materiał zewnętrzny plecaka okaże się bardziej odporny na kocie zęby. Albo że Grzance nie przyjdzie do głowy tego sprawdzać :)