Five o'clock

Piąta rano.

Grzanka siada na mojej poduszce i zaczyna mruczeć. Coraz głośniej i głośniej. Budzę się. Właściwie to byłoby to bardzo przyjemne przebudzenie, gdyby nie to, że jest piąta rano! Ten jeden drobny szczegół sprawia, że mówię: "Grzaneczka, śpij jeszcze trochę..." i odwracam się na drugi bok. 

Po chwili słyszę drapanie. Grzaneczka postanowiła mnie nie posłuchać. Próbuje otworzyć drzwi od pokoju, skacząc na klamkę. Nie da się. Hm... 

Kot - jak to kot - łatwo się nie poddaje. Sprawdza czy zadziałają inne sposoby. Zaczyna miauczeć przeraźliwie. Włącza tryb "miauczenie bezustanne, żałosne". Nic z tego. Drzwi nie dały się przekonać. Nadal są zamknięte. A ludzie nadal śpią. 

Grzanka idzie więc do miski, ale miska pusta. Szeleści opakowaniem z karmą. Liczy na to, że dla świętego spokoju wstanę i zaserwuję jej śniadanko. Jestem jednak twarda. Udaję, że śpię.

Drzwi zamknięte, miska pusta...

Grzanka wpada na genialny pomysł, żeby pobawić się myszką. Tupie przy tym i drapie dywan. O piątej rano  zaspanemu człowiekowi te dźwięki wydają się niesamowicie głośne. Człowiek jednak nadal jest twardy i udaje, że śpi.

Ale jak długo można bawić się myszką, kiedy czekają kolejne atrakcje - wskakiwanie na szafy, drapanie plecaków i szeleszczenie wszystkim, czym się da? Grzanka nagle przypomina sobie, że jest tyle ciekawych rzeczy do zrobienia! A jak się wskoczy na szafę i zamiauczy najgłośniej, jak się potrafi, to słychać w całym mieszkaniu! (A może nawet i u sąsiadów!)

Po dwóch godzinach szaleństw kot osiąga swój cel - ludzie wstają! Napełniają miseczkę! Grzanka je śniadanie, po czym pada wyczerpana na łóżko i zasypia. 

A ludzie wychodzą do pracy...

Piąta po południu. 

Tea time!

Ludzie zgodnie z brytyjskim zwyczajem piją herbatkę. 

A Grzanka... Odpoczywa i gromadzi siły na kolejne nocne szaleństwa.